Getuigenissen

De dag voor hij 18 werd nam Yannick met een bang hartje het vliegtuig richting Bolivia. Met het intercultureel uitwisselingsprogramma van AFS zou hij 11 maanden bij een gastgezin in Santa Cruz verblijven en er Spaans leren. Maar wat initieel bedoeld was als een intens taalbad werd veel meer: Yannick transformeerde naar eigen zeggen van een introverte seut naar een uitbundige latino.

Ik was nooit goed in andere talen, vooral omdat ik het niet durfde te praten. Als je in een Spaanstalig land terechtkomt en niet veel mensen spreken er Engels, dan moet je wel. In mijn gastgezin oefende ik mijn eerste conversaties. Mijn gastzus lachte zich een kriek met de fouten die ik maakte, maar hoe langer ik er verbleef hoe minder ze mij kon uitlachen. 

Ik herinner me nog goed dat ik na enkele maanden op een nacht angstig wakker werd van een droom waarbij ik een zware discussie voerde met mijn gastvader. Maar al snel sloeg de angst om in euforie, want men zegt dat wie in het Spaans droomt de taal echt onder de knie heeft.

Een hechte familie

Ik verbleef in een ongelofelijk warm gezin met twee gastbroers en een gastzus die zo oud was als ik. Het klikte meteen. De Bolivianen hechten heel veel waarde aan hun familie, we brachten dan ook veel tijd samen door. Elke zondag werd er samen gebrunched. Mijn gastzus werd mijn beste vriendin en tijdens het kerstdiner noemde mijn grootmoeder mij zelfs “haar kleinkind”. Ik was heel ontroerd en vanaf dat moment voelde ik me officieel een deel van de familie. 

Bolivia blijft een conservatief land als het op het man-vrouw patroon aankomt. In mijn gezin was vooral mijn mama de kostwinner, wat heel atypisch is voor daar. Elk gezin met een gemiddeld inkomen heeft ook een meid die instaat voor het huishouden. Het is een deel van het economisch systeem, het zorgt voor werkgelegenheid. Maar dat het woord “meid” vind ik denigrerend klinken, Mary was veel meer. Ik hielp haar vaak bij het koken en beschouwde haar eerder als mijn Boliviaanse oma.

Iedere middag kwam het hele gezin naar huis voor de Siesta. Heerlijk zo een dutje na de lunch.

Yes man!

Het contact met mijn klasgenoten verliep in het begin echt wel moeilijk. Iedereen zag er in mijn ogen nogal arrogant uit en bijna niemand sprak er Engels. Ik was bang dat ik me er nooit goed ging voelen.  Gelukkig zat mijn lieve gastzus ook in mijn klas. Ze nam me op sleeptouw en stelde me aan iedereen voor. Geïnspireerd op de film “Yes Man”, zei ik op zowat elke uitnodiging “ja”. Die “arrogante klasgenoten” werden mijn vrienden en ik deed dingen die ik in België nooit had gedaan.

In onze school had elke klas een eigen naam die ze zelf mochten verzinnen. Onze klas kreeg de naam “Smooth 2008” en we hadden zelfs een zelfontworpen uniform dat iedereen elke vrijdag aantrok. Het zorgde voor een toffe groepssfeer en een eigenheid.  

Een memorabele nacht

Na een half jaar in het 6^de middelbaar was het einde van het schooljaar al in zicht. Iets waar elke 18 jarige naar uitkijkt, maar in Bolivia wordt dit wel heel feestelijk gevierd.

Zoals in die typische High School movies kregen we een zwarte afstudeertoga met bijpassende hoedje dat we na de ceremonie enthousiast in de lucht gooiden. Daarna was er de langverwachte Promnight. De meisjes trokken hun op maat gemaakte jurken aan en iedereen zocht een date. Anders dan in de films zijn in Bolivia ook de families van de leerlingen welkom op de Prom. Maar na het diner barste het feest pas echt los. Onze families gingen naar huis en met de hele klas trokken we naar een “quinta”, een soort buitenverblijf met zwembad. Daar dansten en zwommen we tot in de vroege uurtjes. Het werd een memorabele nacht en een prachtige afsluiter van het middelbaar.

Nadien trok ik naar het unief, maar dat was heel anders. Ik voelde me er niet op mijn plaats en besloot om kooklessen te volgen. Ik kookte altijd al graag, maar daar werd mijn passie echt aangewakkerd. Ondertussen voelde ik me meer en meer Bolviaan en zelfs nu noem ik het nog steeds “mijn thuis”.

De start van veel meer...

Dat jaar werd de start van mijn verdere leven. Ik ben wie ik nu ben door mijn ervaring in Bolivia. Het heeft mijn persoonlijkheid gevormd en me beïnvloed in alle keuzes die ik tot nu toe gemaakt heb. Ik ben daar zo dankbaar voor.

Na mijn topervaring wilde ik iedereen aanmoedigen om ook op uitwisseling te vertrekken en daarom werd ik vrijwilliger bij AFS. Ik rolde in een netwerk van vrijwilligers van over heel Europa. Dankzij verschillende groepsuitwisselingen maakte ik vrienden over de grenzen heen. Ik werd al uitgenodigd op een trouw in Portugal, voor een housewarming in Noorwegen,… En ik ontvang hen uiteraard ook heel graag in België.

Ondertussen studeerde ik Sociaal-Cultureel werk en ben ik aan de slag bij Jint vzw. Het is nu mijn professionele job om jongeren te motiveren om op een buitenads avontuur te vertrekken. En dit heb ik allemaal te danken aan dat jaar in Bolvia.

Als je nog twijfelt om ook op uitwisseling te vertrekken kan ik alleen maar zeggen: “Just say yes”! Het is een once in a lifetime ervaring! Naast je gastland leer je ook je eigen land veel harder appreciëren. Ik merk dat ik ook veel toleranter ben naar mensen met een andere mening of afkomst. Je kan ze beter begrijpen, simpelweg omdat je zelf een vreemdeling bent geweest…

Heeft het verhaal van Yannick je geprikkeld? Laat je nieuwsgiergheid los op de webiste van AFS en kom alles te weten over hun interculturele uitwisselingsprogramma's.